Όλα ξεκίνησαν από εδώ… Το σπίτι πάνω στο δρόμο με τον ψηλό άσπρο τοίχο. Πάντα ελαφρώς ξεβαμμένο από τη νησιωτική αλμύρα. Να φιλοξενεί τέσσερις γενιές ανθρώπων με βάρδιες ή και όλους μαζί. Ο παππούς μου ο Νίκος Λινός είχε την έμπνευση να αγοράσει κάπου το ’60 ένα οικόπεδο στην Αίγινα, το νησί που αγαπούσε και παραθέριζε με την οικογένειά του. Επέλεξε την Αιγινήτισσα για αυτό και κατάφερε να χτίσει, όπως θυμάμαι να αφηγείται πιθανώς με κάποια δόση υπερβολής, «το πρώτο σπίτι που χτίστηκε ποτέ σε αυτήν την περιοχή».
Ένα σπίτι που θα στεγάζει τα παιδιά και τα εγγόνια του χαρίζοντάς τους αναμνήσεις από τα πιο ξέγνοιαστα καλοκαίρια. Εκεί μάθαμε να κολυμπάμε, γνωρίσαμε την πιο δυνατή καλοκαιρινή παρέα μας, απολαύσαμε σπιτικά φαγητά της γιαγιάς, ζήσαμε έρωτες καλοκαιρινούς. Ξαδέλφια, φίλοι, ξυποληταρία, μπάνιο με το λάστιχο, κούνια και διάβασμα, τζιτζίκια και ύπνος με ανοιχτά παράθυρα, φεγγάρια και ηρεμία, μυρωδιά από θάλασσα και ευκάλυπτο, αμέτρητες βουτιές από το μώλο, ώρες θαλασσόμπαλας, πατητές, ξενύχτια και πάλι έρωτες. Μνήμες που δεν ξεπλένονται όσα χρόνια και αν περάσουν, αντίθετα είναι τόσο βαθιά ριζωμένες που σε τραβούν σα μαγνήτης να επιστρέφεις σε αυτό το μοναδικά δικό σου μέρος.
Αυτό είναι το μέρος που μεγάλωσα, αυτή είναι η δική μου Αίγινα, και τώρα που μεγάλωσα (λιγάκι) νιώθω την ανάγκη να της επιστρέψω όλα αυτά που μου χάρισε προσκαλώντας απλώς όσο περισσότερο κόσμο μπορώ να γνωρίσει τις ομορφιές της, να ανακαλύψει τα κρυμμένα μυστικά της και να ζήσει δυνατές εμπειρίες που θα τον συνοδεύουν ως έντονες αναμνήσεις σε όλη του τη ζωή.
I Love Aegina… και δεν είμαι η μόνη!
#weloveaegina

Πολυ ομορφο το κειμενο σας, πραγματι μαγικο, σαν σκηνες απο ταινια ασπρομαυρη του παλιου Ελληνικου κινηματογραφου! Προσπαθω και εγω, ερχομαι συχνα στην Αιγινα, να ονειρευτω τα οσα περιγραψατε!!!
Έτσι ακριβώς!!! Ο μπαμπάς Νίκος αγόρασε κ έκτισε το σπίτι με απέραντη αγάπη. Λάτρης τής θάλασσας, εξαίρετος κολυμβητής ο ίδιος, φιλοσοφημένος ποιητής της ζωής και της ομορφιάς. Για αυτές τις δύο έλεγε: τη ζωή και την ομορφιά πρέπει να τις σέβεσαι, να τις τιμάς και να τις απολαμβάνεις… Μην το ξεχάσετε Ποτέ αυτό, θα είναι ίσως η μεγαλύτερη σας αμαρτία”.
Και μέσα από τις βουτιές, τα παιχνίδια, τις συζητήσεις στη βεράντα τα βράδια, με την μουσική υπόκρουση των τζιτζικιών και της θάλασσας, μάθαμε να βλέπουμε πιο μακριά από την εικόνα και να διαβάζουμε πίσω από τις γραμμές.
Αυτά είναι για εμένα η Αίγινα.